#38 Terug van weggeweest...

De tennisvakantie van Berend zit er weer op. Helaas was het in La Manga niet alleen maar zonneschijn. Hoewel we elkaar met filmpjes met verschrikkelijk slecht weer hebben bestookt, heeft hij toch wel het heftigste noodweer meegemaakt. Helaas. Maar uiteindelijk toch wel lekker getennist en een derde plaats behaald op het EK voor clubteams 45+. Maar vooral een gezellige week gehad met de mannen en weer helemaal opgeladen!

En wij maar zwoegen de hele week...

#37 Meeneempoëzie

Meeneempoëzie in de binnenstad van Den Bosch. Op die momenten staat het leven soms even stil. De woorden dringen even tot je door en blijven even in je gedachten hangen wanneer je weer verder wandelt. De muurgedichten zijn door de hele binnenstad op gevels en muren te bewonderen.

Ik weet al wel wat gedichten te vinden, maar vandaag liep ik met de kinderen een andere route dan normaal. Dit tussendoorstraatje had ik nog niet eerder vanaf deze kant gezien en met de benodigde interesse belopen. Deze beeldschone woorden kwam ik tegen.

#36 Nieuw clubhuis

Na jaren en jaren van onderhandeling met de gemeente was het vorig jaar eindelijk zo ver. We zouden gaan verhuizen met ons tennispark De Pettelaer naar een nieuwe lokatie. Weliswaar op steenworp afstand, maar wel aan de andere kant van het Pettelaerpark. En toen ging ineens ons oude clubhuis in vlammen op. Wat een drama, wat een tranen en vooral wat een werk. Want naast het opbouwen van een nieuw clubhuis moest er ineens nog gewerkt worden aan verzekeringswerk, herbouw van een noodlokatie met alle toeters en bellen die daar dan weer mee te maken hebben. Chapeau voor de mensen die daar zoveel tijd en energie in hebben gestoken!

Inmiddels is men dan begonnen met de bouw van het nieuwe clubhuis. Zo af en toe werp je eens een blik op de grote stapel zand, dan ineens zie je wat graaf- en funderingswerkzaamheden en dan plotseling zie je wat muren staan. Die heb ik dan maar eens van wat dichter bij bekeken. Want dit gaat de goede kant op! Gaaf om te zien dat de bouw eigenlijk zo snel gaat. Hopelijk laten de herfst en winter zich een beetje van een milde kant zien, zodat ze lekker lang buiten door kunnen werken voordat het werk aan de binnenkant aangevangen moet worden.

Gaan we dan toch echt de start van de competitie in april vanuit een nieuw clubhuis beleven? Ik hoop het van harte!

#35 Theatergroep Bint

Gisterenavond ben ik samen met de kinderen naar een avondvoorstelling gegaan van theatergroep Bint. Het stuk ging "Over het zoeken en vinden van de weg in een leven met AD(H)D".

Het stuk is hiervoor opgevoerd in vele theaters en zo ook in de Verkadefabriek waar het een aantal avonden in uitverkochte zalen heeft gestaan. Het is een leuk en leerzaam theaterstuk met daarin vooral hilarische voorvallen om begrip te kweken voor mensen met AD(H)D. Ook de kinderen vonden het onwijs leuk om hierbij aanwezig geweest te zijn. Absolute aanrader!

Het heeft mij weer een extra impuls gegeven om met rust, regelmaat en geduld te werk te gaan met mijn lieve kinderen...

'Mensen zien niet dat ik druk ben. Maar in mijn hoofd daar wordt een marathon gelopen. En soms wel 5 tegelijk. Ik denk wel aan mijn huissleutels – vaak genoeg - maar niet op het moment dat ik de deur uit ga.’   

#34 Herfst

Naast de storm en enorme hagelbuien zijn er ook andere aanwijzingen dat het herfst begint te worden. En dat is met name goed te zien in onze landelijke omgeving met vele tuinders in de buurt. Zoals in de late lente veel asperges te vinden zijn, zijn er nu pompoenen. Karren vol bij de boeren voor de deur. Een paar euro in een doosje stoppen en je mag er een meenemen. Deze is meer dan 10 kg!

#33 Be careful

De Japanse artiest Kiyohiko Azuma heeft het figuurtje Danbo gemaakt. Het was oorspronkelijk bedoeld als een grappig namaak robbetje gemaakt van cardboard. Inmiddels is het poppetje razend populair en zijn er vele foto's gemaakt.

Ik gebruik onderstaande foto met tekst hier als metafoor voor mijn zoon Sander die net is gestart met de middelbare school. Hij leert zo ongelofelijk veel nieuwe dingen en ontwikkelt zich zo hard dat je het soms niet meer bij kan houden. Op sommige momenten heb je het gevoel dat het nog een kleine jongen is die veel begeleiding nodig heeft met huiswerk en het organiseren van zichzelf. Maar op andere momenten laat hij zien dat hij enorm is gegroeid en dat hij meer kan dan zijn moeder denkt. En dan sta ik er figuurlijk bij om hem op te vangen, maar zie tegelijkertijd dat hij het al heel goed zelf kan. Loslaten heet dat geloof ik :-)

Ik heb hem al veel complimenten gegeven! Maar ik zal er zeer zeker zijn als hij uiteindelijk toch hulp nodig heeft...

Be Careful. "Don't worry, I will catch you if you fall." (Image Source: Antty)

#32 Zomer of herfst?

Het ligt er maar aan waar je zit... Manlief in Spanje waar het zo'n 32 graden is. "Het is warm, maar niet te warm schat, dus met tennissen hebben we het niet te heet." En wij maar zwoegen in ons landje met die eerste herfststorm van het jaar! Wat een heftig weer. Heb hem maar even een filmpje met het noodweer naar hem opgestuurd om enig medelijden op te wekken... Hier maar even een fotootje gedownload...

#31 Pinterest

Vanochtend een rustige ochtend en met een kopje thee in de hand rondstruinen op Pinterest om mijn honger naar kleuren en vormen even te stillen. Ik heb weer heel wat moois gespot en verzameld. Even laten zien wat ik onder andere op mijn kleurenborden heb geplaatst.

#30 Nog nagenieten

Een dag na de Inside Design in IJburg ben ik weer aan het werk met mijn eigen maquette voor Perk. Ik ben nog enorm geïnspireerd door de vele mooie vormen en ideeën en de vele beelden zitten nog in mijn hoofd.

Leek me een mooie gelegenheid om er een paar te delen.

#29 Inside Design Amsterdam

Vandaag heb ik een dagje design, kunst en architectuur gekeken in Amsterdam.  En dat in de fantastisch hippe, leuke, levendige omgeving van IJburg! Heel wat metertjes rondgewandeld dus langs mooi vormgegeven huizenblokken en zelfs veel huizen van binnen gezien omdat veel ontwerpers daar gehuisvest waren voor dit weekeinde. Gelukkig was het weer goed, dus lekker de tijd genomen om uitgebreid rond te neuzen.

Het is zo leuk om je te kunnen verlekkeren en omringen met mooie frisse ontwerpen van meubels, lampen, objecten, stoffen maar vooral is het boeiend om al die ideeën en concepten te zien. Ik heb vandaag meer dan anders gesprekken gevoerd met ontwerpers en eindexamenstudenten om te vragen hoe hun reis naar hun eindproduct is gegaan, hoe lang het heeft geduurd en wat ze zoal zijn tegengekomen. Heel boeiend, want het zijn zulke andere processen dan ik vanuit het bedrijfsleven gewend ben. Daar ben je afhankelijk van wat bazen belangrijk vinden en of jouw idee wel of niet op dat moment past bij het bedrijf of de bedrijfscultuur.

Het interessante van de vrije geesten die ik ontmoette in Amsterdam - en ook bij eerdere designroutes - is dat ze vooral doen wat ze leuk vinden. Ook al hebben ze een eigen bureau, mensen in dienst en andere redenen waarom ze misschien toch zouden kiezen voor meer veiligheid. Naast hetgeen ze onderzoeken en uiteindelijk produceren vind ik die instelling enorm inspirerend!

#28 Aandacht

Na de opstart van wat opruimacties van gisteren en vandaag, ben ik me verder gaan verdiepen in Feng Shui. 'Als je iets doet, doe het dan met aandacht.' Dit is een les die ik vaker heb gehoord en meegekregen.

De ene keer lukt dat beter dan andere. Op bepaalde momenten van de dag loopt dat OK, want dan ben ik bijvoorbeeld met mijn huiswerk bezig op zolder en ga ik uren en uren door zonder dat ik het door heb. Op andere momenten vind ik best moeilijk als ik beneden sta te koken, huiswerk sta na te kijken en ondertussen berichten verstuur via mijn mobiel...

Mijn doel is om me meer bewust te zijn van wat er is. En het leuke is dat ik dan meestal ook meer kan genieten van wat er is. Zeker nu de dagen weer korten, vind ik het bijvoorbeeld fijn om kaarsen te branden. Voor het licht en voor de warmte. In het boekje stellen ze een ritueel voor om dan bijvoorbeeld een kaars te ontsteken in de keuken voordat je gaat koken. Hierdoor heb je meer aandacht voor het koken en levert dat bijvoorbeeld al positieve energie op.

Heb ik toch mooi maar eens uitgeprobeerd en ik vind het een mooi ritueel! En weer eens wat anders dan - in deze tijd van het jaar - een glaasje port.

#27 Feng Shui

Door mijn opleiding ben ik in aanraking gekomen met het fenomeen Feng Shui. Wel eens eerder tegen gekomen, maar nooit eens verder onderzocht. Dus naar de bieb getogen en wat boekjes opgehaald. Natuurlijk gaat het vooral om het zoeken van harmonie in jezelf en je omgeving en dus ook je huis. De eerste dingen die besproken worden is als je een ronde door je huis maakt het gevoel hebt dat je een survivaltocht aan het maken bent (met name de entree) of dat er een serene rust hangt...


Nou is met (sportende) kinderen ons huis inderdaad verworden tot:
- verzamelhoop nummer 1 in de entree met rackets, voetbalschoenen, keepershandschoenen en tennisschoenen (waar het gravel nog in zit),
- nummer 2 in de kinderkamers met gedragen-maar-nog-niet-in-de-wasmand-gegooide sportkleren inclusief stinkende beenbeschermers en sokken.
- Laat staan hoop nummer 3 in de vorm van hopen  papier die bij ons in huis uitgestort wordt (van onbenullige post, enne we hebben al een ja/nee sticker!) en lieftallige half afgekleurde tekeningen, kattebelletjes van werk en/of schoolwerk/studie of bonnetjes en briefjes van het boodschappen doen. Papier die we opbergen en stapelen tot eindelijk de papierophaaldag is gekomen.... oh, jammer, die was vorige week....

Voor de rest probeer ik onze stulp rommel-proof te maken/ houden door regelmatig een opruimronde door het huis te houden en door dagelijks instructies te geven aan mijn lieftallige huisgenoten om toch echt de rotzooi zelf achter de billen op te ruimen.

Dus ben het eens over een andere boeg gaan gooien door eens met een nieuwe blik te kijken naar een ruimte en te zoeken naar een oplossing die wél werkt... kastje maken/ anders plaatsen? Hee, dus toch al een beetje feng shui in de praktijk lijkt wel!


Eerst dit maar eens doen voordat we aan meer gevorderde stadia van de Chinese wijsheid gaan beginnen... (ik heb nog getwijfeld of ik een foto van die sportklerenberg zou maken, maar heb toch maar gekozen voor het Chinese woord voor Feng Shui.... ziet er wat serener uit!)

#26 Rust

In deze intensieve periode waarin wordt gestudeerd, gewerkt en veel met de kinderen wordt opgetrokken vanwege huiswerk en richting de sportvelden kan het er weer insluipen dat ik te weinig rust neem. Vroeger deed ik daar niet aan. Maar ja, een jong lijf kan veel hebben. Maar als ik terug kijk waren de tekenen van vele verkoudheden (en holteontstekingen) en ook de vele blessures rond het sporten wel tekenen dat ik de grenzen aan het oprekken was ten aanzien van mijn lijf. Zo heb ik het nooit bekeken overigens en ook weinig als dusdanig ervaren, maar wellicht hoort het zo terugkijken bij de jaren (nou moet ik niet gaan klinken als een 80-jarige!).

Sinds mijn burnout ben ik wat bewuster gaan leven en neem ik meer rustmomenten. Gewoon als rust, met een boek of kopje thee op de bank. Maar ook voor reflectie. Alhoewel dat thuis ook prima kan, heb ik ondertussen de perfecte spot gevonden, haha. Maar wel in de zomer aub. En niet met een hengel maar wel met een flesje wijn en een goed boek!

#25 Falen... slagen

Falen is een woord waar ik allergisch voor ben. Het is tegenwoordig een woord dat snel in de mond genomen wordt, zelfs door kinderen. Waarom ben ik er zo gevoelig voor? Omdat ik zelf enorm bang ben om te falen. Dat is niet vreemd, ik zal de eerste en zeker niet de laatste zijn die het gevoel heeft niet te kunnen slagen in iets. Zoals de mensen in onderstaand voorbeeld die uiteindelijk misschien niet perse zelf het gevoel hoeven hebben geslaagd te zijn, maar de wereld om hen heen vindt dat in ieder geval zeer zeker wel.

Maar wanneer slaag je? Volgens mij wanneer je je angsten overwint en je droom najaagt. Ook al zijn andere mensen het daar niet mee eens. Ouders, leraren, bazen, directeuren... Uiteindelijk ben je er zelf bij of je het leven leeft wat je ook leven wilt. 

Het zijn ware woorden en in gesprekken met mensen kwam vaak de reactie dat als je werkelijk datgene kiest wat werkelijk bij je hoort, dat je dan in een staat van flow komt; dat het weinig je moeite of negatieve energie kost en dat alles in het teken staat van jouw droom. En zolang je nog niet klaar bent voor die stap, dan kruipt er een onbehagen bij je binnen. Dan heb je nog iets op te ruimen of voor te bereiden. En dat onbehagen heet (bij mij) angst. Angst om werkelijk te doen wat ik zou willen, maar dat is moeilijk en de kans van slagen is maar beperkt. Dus eigenlijk dan maar niet starten met die droom...?! 

Of toch maar wel... het rijtje met 'famous failures' kan mij wel wat inspiratie geven!

#24 A sweet lesson on patience

Een heel bijzonder verhaal...
en het komt van de website It's all about women


A NYC Taxi driver wrote:

I arrived at the address and honked the horn. After waiting a few minutes I honked again. Since this was going to be my last ride of my shift I thought about just driving away, but inst

ead I put the car in park and walked up to the door and knocked.. 'Just a minute', answered a frail, elderly voice. I could hear something being dragged across the floor.

After a long pause, the door opened. A small woman in her 90's stood before me. She was wearing a print dress and a pillbox hat with a veil pinned on it, like somebody out of a 1940's movie.

By her side was a small nylon suitcase. The apartment looked as if no one had lived in it for years. All the furniture was covered with sheets.

There were no clocks on the walls, no knickknacks or utensils on the counters. In the corner was a cardboard
box filled with photos and glassware.

'Would you carry my bag out to the car?' she said. I took the suitcase to the cab, then returned to assist the woman.

She took my arm and we walked slowly toward the curb.

She kept thanking me for my kindness. 'It's nothing', I told her.. 'I just try to treat my passengers the way I would want my mother to be treated.'

'Oh, you're such a good boy, she said. When we got in the cab, she gave me an address and then asked, 'Could you drive
through downtown?'

'It's not the shortest way,' I answered quickly..

'Oh, I don't mind,' she said. 'I'm in no hurry. I'm on my way to a hospice.

I looked in the rear-view mirror. Her eyes were glistening. 'I don't have any family left,' she continued in a soft voice..'The doctor says I don't have very long.' I quietly reached over and shut off the meter.

'What route would you like me to take?' I asked.

For the next two hours, we drove through the city. She showed me the building where she had once worked as an elevator operator.

We drove through the neighborhood where she and her husband had lived when they were newlyweds She had me pull up in front of a furniture warehouse that had once been a ballroom where she had gone dancing as a girl.

Sometimes she'd ask me to slow in front of a particular building or corner and would sit staring into the darkness, saying nothing.

As the first hint of sun was creasing the horizon, she suddenly said, 'I'm tired.Let's go now'.
We drove in silence to the address she had given me. It was a low building, like a small convalescent home, with a driveway that passed under a portico.

Two orderlies came out to the cab as soon as we pulled up. They were solicitous and intent, watching her every move.
They must have been expecting her.

I opened the trunk and took the small suitcase to the door. The woman was already seated in a wheelchair.

'How much do I owe you?' She asked, reaching into her purse.

'Nothing,' I said

'You have to make a living,' she answered.

'There are other passengers,' I responded.

Almost without thinking, I bent and gave her a hug.She held onto me tightly.

'You gave an old woman a little moment of joy,' she said. 'Thank you.'

I squeezed her hand, and then walked into the dim morning light.. Behind me, a door shut.It was the sound of the closing of a life..

I didn't pick up any more passengers that shift. I drove aimlessly lost in thought. For the rest of that day,I could hardly talk.What if that woman had gotten an angry driver,or one who was impatient to end his shift? What if I had refused to take the run, or had honked once, then driven away?

On a quick review, I don't think that I have done anything more important in my life.

We're conditioned to think that our lives revolve around great moments.

But great moments often catch us unaware-beautifully wrapped in what others may consider a small one.

#23 Leuven deel 2

Vandaag was het weer fantastisch en we hebben weer door het stadje gedoold, in parkjes gehangen en aan terrasjes gezeten. Twee hoogtepunten vandaag: de enorme lunch (geweldige chateaubriand met een mooie wijn erbij) en het bezoek aan het M Museum. Absolute must voor de Leuvenganger!

Het prachtige gebouw is allereerst al een architectonisch meesterwerk en een lust voor het oog. Naast   de standaardcollectie zijn we naar de tentoonstelling met muurschilderingen van de conceptuele kunstenaar Sol LeWitt gegaan. We hebben  met het verhaal erachter bekeken en een film 'Wall Drawings' gezien waarbij de muurschilderingen gemaakt werden. En dan ze je ze in het echt, levensgroot. Zo simpel, puur, simplistisch maar omdat ze zo groot zijn komt het enorm indrukwekkend op je over. Kortom, we hebben er allebei enorm van genoten!

#22 Leuven

Deze twee dagen zijn even van ons; we zijn ons 17 jarig huwelijk aan het vieren in Leuven, een mooie Vlaamse stad. Vandaag regende het af en toe een beetje, maar de stad biedt genoeg moois  om je daarvan af te leiden.  We zitten in het centrum en wandelen tussen gebouwen uit de middeleeuwen, lopen langs de vele faculteiten die de stad rijk is, bezoeken het prachtige grote bagijnhof en genieten van de rust en de schoonheid van de botanische tuin. Bijna terloops bezoeken we het kerkje waar de grootste Belg begraven ligt en worden geraakt door de beelden en het levensverhaal van vader  Damiaan. 

En zo leren we een beetje deze stad kennen, maar vooral ook te genieten van de sfeer hier! Veel scholieren en studenten, allerlei boetieks en galerietjes die de stad levendig en modern houden temidden van al die middeleeuwse bouwwerken. En niet te vergeten al die heerlijk uitziende restaurantjes van allerlei pluimage, terwijl je helaas maar één maag hebt...

Kortom, we vermaken ons prima zo met z'n tweetjes! 

#21 DIY

Inmiddels heb ik besloten om wat vaker meubels zelf te gaan maken. Dan beginnen we natuurlijk met een niet zo moeilijk project. Deze had ik al afgerond - met een paar kleine andere dingen - maar deze vond ik toch wel cool om te delen.

En hij staat geweldig!

#20 Blessure

Sporten is gezond. Ik doe het dan ook al vele jaren. Meestal gaat het goed, zeker als het lichaam gezond en fit is en dus lekker meewerkt. Maar ja, dat is wel even anders als je wat ouder wordt en minder regelmatig aan stevig bewegen doet. Het is een beetje hollen en stilstaan bij mij: periodes dat ik heel veel sport - met name tennis speel, maar andere momenten is dat dramatisch minder. En dat heen en weer gewiebel kan funest zijn voor het lijf, en zeker voor de mijne. Mijn lijf is al te los en instabiel...

Kortom: het probleem bij sporters zoals ik is dat ze af en toe door het lichaam worden teruggefloten. En dat is dus wel vaker bij mij het geval: mijn fysio kent mijn lijf door en door! Vroeger gevoelige knieën en zwakke enkels, daarna door naar de pijnlijke rug, stijve hals en nek, overbelaste elleboog, zeer overbelaste schouder (tennisser he!), pijnlijke heupkom en daarnaast vele beschadigde overbelaste pezen in diverse ledematen...verzin het maar en ik heb het al gehad. En nu dus een 'ontzette' heup, ontstaan door een enorme valpartij bij het schaatsen waarbij ik (o ja bijna vergeten) een lichte hersenschudding aan over had gehouden terwijl ik een helm op had.

Mijn lieve fysiotherapeute Wilma kan er wat van. Alles wat kraakt, piept en schuurt in mijn lijf krijgt zij weer op orde! Dus mijn dank is groot Wilma, dat je mij weer zo kan helpen. Want ik kan nu al maanden niet kan tennissen, terwijl mijn man en kinderen (bijna) wekelijks op de baan staan... en ik kan alleen maar toekijken. Het is mij verboden voor de komende tijd. Sinds vandaag mag ik een klein beetje gaan zwemmen om het lijf weer een beetje belastbaarder te krijgen. Daarnaast doe ik trouw de rekoefeningen die ik heb opgekregen. Mijn hoop is gevestigd op het kunnen tennissen rond Kerst om daarna weer op te kunnen bouwen richting tenniscompetitie! Ik doe mijn best jongens om er straks weer helemaal bij te zijn!

#19 Nieuwe ontdekkingen

Met mijn opleiding kom ik regelmatig tot nieuwe inzichten en ontdekkingen. Enerzijds door het materiaal dat met ons gedeeld wordt, anderzijds ook door eigen onderzoek, eigen ontmoetingen, het kijken naar mooie materialen, mooie ontwerpen en door het bekijken van de wereld met andere ogen. Dat is onder andere de reden waarom ik bijvoorbeeld met deze blog ben begonnen en meer doe met Facebook.

Een andere poging voor mij om op een andere manier naar de wereld te kijken heb ik vandaag weer eens uitgeprobeerd: ik heb weer eens een andere route naar huis genomen vanuit Eindhoven. Die stad ken ik maar een klein beetje en ik ken eigenlijk maar 1 toegangsweg vanuit het noordwesten, maar sinds vandaag ook twee andere. Toch leuk om eens te zien wat je dan tegenkomt en handig om te kennen als de platgebaande wegen geblokkeerd zijn.

Kortom: dit ga ik vaker doen!

#18 Levensles

Hoewel ik ondertussen wat volwassener wordt en wat meer snap van het leven, blijven er toch een aantal eigenschappen af en toe de kop steken waar ik niet perse trots op ben. Ik weet dat geduld niet mijn grootste eigenschap is en resultaatgerichtheid wel. Ben altijd meer geïnteresseerd geweest in de knikkers en minder in het spel. Knikkers verdienen (en snel) was dus altijd OK, geen knikkers of te laat was per definitie slecht. Weer niet goed gepresteerd.

Ondertussen heb ik menig gesprek gevoerd met vrienden en coaches, verscheidene actieplannen uit veranderboeken ingezet en er nog meer gelezen. Daarnaast vele ervaringen opgedaan met het vele tennissen en de intensieve projectplannen met collega's op het werk. En last but not least, de opvoeding van je kinderen.... Die drukken je nog het meest met de neus op de feiten en juist op het moment dat het ertoe doet. En dat is soms best lastig. Maar o o o wat een levensles krijg je dan voor je kiezen.

Dus na een huiswerksessie van twee en een half uur, waarbij het gebrek aan aantekeningen, de slordige of ontbrekende antwoorden in de werkboeken en het niet doorvoeren van grammaticaregels het proces verstoren van het leren van hoofdstukken. Dan heb ik mentaal al heel wat haren uitgetrokken en krijg ik de neiging om het van frustratie uit te schreeuwen. HOE IS DIT TOCH MOGELIJK!! Maar nee, ik heb slechts een keer mijn toon verscherpt en er zijn tranen gevallen, maar mijn lieve jongen bleef doorzetten en we hebben het weer gered. En we zijn de avond weer met een dikke knuffel geëindigd.

Voor Sander was dit weer een grote stap voorwaarts in het begrijpen van wat leerstrategieën en hoe hij in de les informatie tot zich kan nemen door mee te schrijven. Voor mij was het misschien wel nog een grotere les; mijn mentale grenzen zijn weer opgerekt en ik heb weer wat meer zelfvertrouwen gekregen dat ik in staat ben mijn zoon met liefde en engelengeduld verder te helpen. Zonder continu de wijzer op het hokje GOED of FOUT te zetten, maar door te blijven vragen, door door te zetten en ervan te genieten dat ik de avond met mijn zoon kon doorbrengen. Dank je wel lieve schat!

#17 Nieuw leven

Het komt niet meer heel vaak voor, maar dan ineens zijn er een aantal mensen in je omgeving die baby's krijgen. Jongere mensen die aan hun nieuwe levensfase beginnen. Die voor het eerst van hun leven hebben beleefd om zwanger te zijn en dan nu ineens plotseling getransformeerd zijn in 'ouders'. Wat een ervaringen en vooral wat een veranderingen! Verhalen komen los over verloskundigen, gynaecologen, het wel en wee (!) van de bevalling en natuurlijk ook de tijd erna. Ondertussen ligt de kleine in de box lekker te slapen met een duimpje in haar mond; hoe schattig!

Ik vind het dan ook wel weer leuk om in mijn eigen herinnering te duiken. Ik kan me herinneren dat ik (wij) pas na een aantal dagen roze wolkgevoel ineens 'echt' beseften dat we ouders waren, alsof het kwartje toen pas echt viel. Dat zo'n hummeltje helemaal afhankelijk is van jou en hoe jij die als ouder kan vormen tot een volwaardig mens, alhoewel de eerste tijd met name gevuld is met borstvoeding geven, laten slapen en luiers verschonen. Pff wat vliegt de tijd! Gelukkig hebben we de foto's nog, want ik zou het toch bijna vergeten zijn dat die kanjers van ons nog niet zo heel veel jaren geleden ook zo klein waren! Ja schatje, jij was ook zo klein!

#16 So true...

hier zijn geen woorden meer bij nodig...

#15 Dankbaar

Sinds ik uit mijn oude werkkring ben gestapt, ben ik in de wereld gedoken van interieur architectuur, design en creativiteit. Een nieuwe wereld waar ik me eigenlijk prima voel. In mijn 'oude' wereld, zoals ik die noem, was ik buitengewoon veel aan het werk, regelmatig in het buitenland en met veel mensen in contact in binnen- en buitenland. Leuke baan hoor, stevige verantwoordelijkheden en een team om aan te sturen. Maar toch niet helemaal gelukkig en vooral levend in een tunnel op weg naar het afronden van deadlines van kleine en grote projecten waar geen einde aan leek te komen. Een leven waarin ik naast het werk teveel haast had en toch te weinig tijd en ruimte inruimde voor de mensen om me heen en niet in de laatste plaats voor mijn lieve man en twee kinderen.

De grote schok kwam en toen werd ik wakker. Wakker uit een stressvolle nachtmerrie van overleven, zestig uur werken, bedrijfspolitiek voeren, geld verdienen en haasthaasthaast. Ik had het wel gemerkt maar niet echt doorgehad. Eindelijk was het kwartje gevallen en stapte ik in een droom van een nieuwe wereld die ik maar al te graag wilde verkennen; die ik van een afstand wel eens bekeek en bewonderde maar waar ik nooit de tijd en ruimte voor had genomen om eens dieper in te duiken. Een wereld waarin zoveel mogelijk is en waarin je jezelf open moet stellen voordat je iets kan betekenen voor een ander. Is ook hard werken, maar wel met een open blik en met zicht op een brede horizon.

Het fijne is dat ik nu veel meer het gevoel heb dat ik leef, dat ik nieuwe dingen ontdek, nieuwe mensen ontmoet met verschillende achtergronden, met boeiende verhalen over waar ze vandaan komen en waar ze naartoe streven. Creatieve mensen van allerlei pluimage, mensen met eenzelfde open blik op het leven en vooral mensen die bezig zijn met léven en bewuste keuzes maken voor zichzelf, voor hun toekomst en voor hun gezin. Wat leer ik daar toch veel van.

Voorlopig ben nog hevig aan de studie en hoop ik over twee jaar klaar te zijn om dan aan de slag te kunnen als interieur architect in spe. Ik merk dat ik dagelijks dankbaar ben voor de stap die ik heb genomen; dat ik blij ben met de keuzes die ik heb gemaakt en dat ik de kansen heb mogen oppakken  om mezelf te bekwamen in richtingen die ik nooit had durven dromen. Dat ik de tijd en ruimte mag nemen om mezelf te ontwikkelen als mens. En dat ik daarnaast veel liefde kan geven aan en mag ontvangen van mijn lieve man en mijn twee heerlijke kinderen en met hen mooie ervaringen mag delen die ons leven verrijken.

It's wonderful to be alive.

#14 Huiswerk

Het huiswerk van de oudste begint wat serieuzere vormen te krijgen, zo net in de brugklas van de middelbare. "Wiskunde, ach dat is toch allemaal niet zo ingewikkeld. Ook al hebben we morgen proefwerk, daar hoef ik dus niets aan te doen" aldus het commentaar van zoonlief. Maar daar laat moeders het natuurlijk niet bij en gaan we toch maar even bladeren en met de jongeman de stof nakijken. Met als resultaat anderhalf uur later een huilende zoon. Omdat het toch wel erg moeilijk is en dat hij vergeten was het huiswerk goed te maken en na te kijken. En dat er toch wat teleurstelling bij kwam kijken over hoeveel moeite het allemaal niet kost omdat we al anderhalf uur met school bezig waren...

Een flinke portie opvoedkunde was hier nodig. Psychologie van de hoogste orde. Geduld en meelevendheid. Dat het niet gaat om de uren die je erin stopt. Dat het niet geeft, al moet je tot middernacht met hem zitten. Dat je niet boos bent dat er fouten in zijn werk zitten, maar dat het zo onhandig leren is als je de juiste antwoorden niet bij de hand hebt. Dat je begrijpt en ziet en voelt dat hij teleurgesteld is, maar dat alleen teleurstelling hebben niet helpt, maar pas als je er iets van leert en er iets mee doet. En dat je niet op zijn nek wilt zitten maar alleen wilt helpen omdat je ziet dat het echt nodig is. En helaas ook dat dit het aller-aller-allereerste hobbeltje is dat hij tegenkomt in zijn schoolcarrière en dat zijn houding toch echt wat aanpassing behoeft... Uiteindelijk is hij uiteindelijk toch lekker gaan slapen na een liefdevolle knuffel!

Enfin, we zullen de eerste en zeker niet de laatsten zijn die tijdens de schoolperiode dit soort gesprekken hebben EN HET ZAL ZEKER NIET HET LAATSTE GESPREK MET HEM ZIJN!
Ik wil er wel op beducht zijn om op termijn alleen hulp te bieden waar nodig, leerstrategieën aan te bieden en om er gewoon voor hem te zijn. Met een kopje thee en goede raad op z'n tijd. Tot die tijd ook het kopje thee, maar dan vervolgens wel met de boeken vlakbij....

#13 Photoshop poging

Gezucht en gesteun. Eigenlijk komt dat maar van een ding en vanaf een specifieke plek in huis... de computer. Ik beschouw mezelf als iemand die best wel met computers om kan gaan, maar dat valt in de praktijk eigenlijk nog best wel tegen. Al dat zakelijke office spul dat ken ik op mijn duimpje, maar al die social media zoals facebook etc vind ik nog wel lastig hoor, al kun je met weinig kennis en begrip al leuke dingen bereiken. Twitteren is dan toch echt niet mijn ding (kan ik dus niet), maar dit bloggen vind ik dan weer wel erg leuk. En Pinterest he. Fascinerende wereld die bereikbaar is via de vingertoppen.

Maar enfin, sinds twee weken ben ik naast die ontdekkingstocht in social media land aan het proberen iets met Photoshop te doen. Ik voel me echt middeleeuws om weliswaar met mijn iPhone foto's te maken en die op mijn computer te krijgen (heeft manlief geregeld dat dat zonder enige moeite gewoon gebeurt), maar voor de rest kan ik er eigenlijk niks mee en gebeurt er ook niks.

Maar dus gestart en druk aan het oefenen. Ondanks gezucht en af en toe mijn handen tergend naar de hemel reikend probeer ik het voor elkaar te krijgen om zwart-wit plaatjes en tekeningen te voorzien van kleuren, patronen en zo waar ook nog een soort perspectief in te ontdekken is/ zou moeten. Soms selecteer ik goed, dan weer het hele blad (?), dan weer zit ik in een verkeerde laag, dan weer heb ik een patroontje waar ik m niet wil hebben... enfin, er komt genoeg gedoe langs, maar zo langzamerhand begint het te komen. Wie weet wat er straks allemaal mogelijk is als ik dat photoshoppen eens onder de knie kan krijgen.

Voorlopig is dit een lesje in nederigheid... dus lekker geduldig blijven oefenen dan maar. Tot die tijd kan ik alleen maar met enige jaloezie kijken naar het moois dat door anderen is gemaakt wat bijvoorbeeld te zien is op toxel.com.

#12 Echt jarig

Nou nou, officieel is het dan zover. Onze dochter is tien jaar geworden. Precies 10 jaar en 1 dag jonger dan haar grote nicht en 2 jaar en 1 maand en 1 dag jonger dan haar broer. Ze was al een week aan het stuiteren (oh mama de tijd gaat nu zoooo langzaam terwijl ik zooo graag jarig ben!)
En op de bewuste ochtend is het ineens zo ver en bedenk je je dat je twee tieners in huis hebt. Niet dat we dat nog niet merkten, zie de blog van gisteren, maar toch. Als het dan ineens bekrachtigd wordt door zo'n cijfer achter haar naam, dan bekruipt je toch het gevoel van 'waar blijft de tijd'. Ouwelullencliché, maar ja, daarom heet het ook zo...

Enfin, 10 jaar dus. Een heel dametje met een eigen willetje enzo. Boekjes gekregen, films gekregen, mooie oorbellen van haar vriendinnetje en geld van deze en gene zodat ze haar eigen wensen kan laten vervullen. Want als ze tien zijn is dat al heel lastig voor ouders, laat staan voor anderen. Veelgehoord en genoemd aan de telefoon de laatste tijd: 'Geen idee wat ze wil hebben; poppenspullen vond ze al nooit leuk, voor knutselspullen moet ze wel heel veel zin hebben en films die willen we niet teveel geven. Met geld kan ze het zelf wel uitzoeken; is misschien wel een stuk gemakkelijker.'

Tien dus. Groep 7 en nog twee jaar te vullen op de lagere school. Ik hoop dat de tijd voor ons ook zoooo langzaam zal gaan de komende jaren, want anders rijdt ze veel te snel al op haar brommertje weg... Want wij willen nog wel dat ze zo lekker klein en hanteerbaar is. Dus nog even genieten dan maar van dit nog maar tienjarig monstertje :-).

#11 Grenzen

Hmmm, lastig onderwerp. En het heeft meerdere zelfs tegenstrijdige kanten, afhankelijk in welke rol je je bevindt. Voor jezelf wil je juist van allerlei grenzen af die je aan alle kanten belemmeren, met name mentale grenzen. Kan ik weten na mijn burn-out. Genoeg van die grenzen overschreden, zowel door mezelf als wat ik anderen mij heb laten aandoen. Maar daar heb ik het nu maar even niet over.

Voor ouders zoals wij heeft het onderwerp 'grenzen' met name te maken met je kinderen en wat ze nu weer uitgespookt hebben zodat het gebeurde nog maar eens aan tafel besproken moet worden. En dan is de vraag of ZIJ over onze grens zijn gegaan of dat JIJ hebt gemarchandeerd met jouw eigen grenzen en dat zij daarmee een loopje hebben genomen.... eigen schuld dikke bult! 

OK, strakker hanteren dan maar en dan geen genuanceerde lieve en begrijpelijke reacties meer. Want het maakt tenslotte voor hun niet uit of ze gefrustreerd raken van wiebelende grenzen waar we soms geen maar vaker dus wel commentaar leveren of dat ze boos zijn om de nu-eindelijk-eens-duidelijke-maar-o-zo-stomme-regel. Stampvoeten doen ze toch wel. 

Laten we het dan maar doen voor onszelf, zou ik dan zeggen. In het eerste geval lopen wij ook gefrustreerd te doen want wanneer-snappen-ze-het-nu-eindelijk-eens of hanteren we zoals in het tweede geval zakelijk en emotieloos de gekozen grens en laten we ze vervolgens in hun sop gaarkoken. En gaan we in een later stadium even met ze napraten.... en weer even knuffelen!

#10 Social Media ontdekkingstocht

Tot op heden doe ik nauwelijks iets met social media, maar daar lijkt wat verandering in te komen. Deze blog is een begin geweest om me te verdiepen in wat er zoal mogelijk is. Want op een ander moment wil ik wellicht een eigen website en wil ik meer weten over visuele en sociale media. Het leuke is dat dit zomaar ontaard in verder kijken en ontdekken richting facebook en pinterest. Geweldige media eigenlijk als je iets meer weet wat je ermee wilt en kunt.

Dat doet me nadenken: wat wil ik er zoal mee? Mezelf ontwikkelen maar vooral ook mezelf leren ontdekken. Want door te schrijven en beeldmateriaal te zoeken leer ik beter wat ik eigenlijk wil, wat ik mooi vind en wat ik wil bewaren. En niet alleen dat, ik merk dat ik mijn herinneringen beter kan 'taggen' door teksten, foto's en video's. Maar nog veel mooiers dan dat is aan de hand: ik merk dat ik bewuster bezig ben aan het creëren van goede herinneringen en dat ik beter om me heen kijk.

De wereld is zoveel mooier, boeiender, breder, gekleurder dan ik ooit kon bedenken vanuit mijn 'oude' denkwereld van hard werken, business omgeving, interne bedrijfspolitiek voeren etc. Ik voel nu dat ik leef in plaats van dat ik geleefd wordt!!

Dank je wel Annemarieke dat je me hebt geholpen lieve schat!

#9 Klein feestje...

... voor twee kleine mensen die al eigenlijk heel groot aan het worden zijn! Alhoewel Maaike dinsdag pas jarig is en 10 jaar wordt, hebben we het toch alvast in intieme kring gevierd. Sander's 12e verjaardag hebben we voor het gemak gelijk meegenomen, aangezien we in de vakantie zijn verjaardag in Disneyland Parijs hebben gevierd.

Twee tieners en wat is mama toch ongelofelijk trots!